Grimms Märchen, Vollständig überarbeitete und illustrierte Ausgabe speziell für digitale Lesegeräte (German Edition)

up de Strate, eenen Tüffel un een Sock an, sin Schortfell had he vör, un in de een Hand had he de golden Kede, un in de anner de Tang, un de Sünn schiint so hell up de Strate, daar ging he recht so staan un sach den Vagel an: »Vagel, segd he do, wo schön kanst du singen, sing my dat Stük nochmal.« – Nee, segd de Vagel, tweemal sing ick nich umsünst, giv mi de golden Kede, so wil ick di et nochmal singen. »Da, segd de Goldsmitt, hest du de golden Kede, nu sing mi dat nochmal.« Daar kam de Vagel un nam de golden Ked so in de rechte Krall, un ging vör den Goldsmitt sitten un sung:
     
Min Moder de mi slacht’t,
min Vader de mi att,
min Swester de Marleeniken
söcht alle mine Beeniken
un bindt se in een siden Dook
legts unner den Machandelboom,
kywitt, kywitt! Ach watt een schön Vagel bin ick.
     
    Daar flog de Vagel weg na eenen Schooster un sett sick up den siin Dack un sung:
     
Min Moder de mi slacht’t,
min Vader de mi att,
min Swester de Marleeniken,
söcht alle mine Beeniken
un bindt se in een siden Dook,
legts unner den Machandelboom,
kywitt, kywitt! Ach watt een schön Vagel bin ick!
     
    de Schooster hörd dat, un leep vör sin Döör, in Hemdsarmel und sach na siin Dack, un must de Hand vör de Oogen holln, dat de Sünn em nich blendt: »Vagel, segd he, wat kanst du schön singen!« Da reep he in siin Döör herin: »Fru, kumm mal herut, daar is een Vagel, sü mal den Vagel de kann mal schön singen, da reep he siin Dochter un Kinner un Gesellen, Jung un Magd, un keemen all up de Straat, un segen den Vagel an, wo schön he was, un he hadd so recht roode, un gröne Feddern, un um den Hals was dat as luter Gold, un de Oogen blinkten em in Kopp, as Steern.«
     
    »Vagel, sed de Schoster, nu sing mi dat Stük nochmal.« Nee, segd de Vagel, twee mal sing ick nich umsünst, du möst my wat schenken. »Fru sed de Mann, ga na de Dön-böhn up den bövelsten Boord, do staan een paar roode Scho, de bring herunn«, daar ging de Fru hen un haalt de Scho. »Da Vagel, sed de Mann, nu sing mi dat Stük noch mal«, daar kamm de Vagel un namm de Scho in de linke Klau, und flog wedder up dat Dack un sung:
     
Min Moder de mi slacht’t
min Vader de mi att,
min Swester de Marleeniken,
söcht alle mine Beeniken,
un bindt se in een siden Dook
legts unner den Machandelboom,
kywitt, kywitt! Ach wat een schön Vagel bin ick:
     
    un as he utsungen hadd, so floog he weg, de Kede hadd he in de rechte un de Scho in de linke Klau, un he floog wyt weg na eene Mähl, un de Mähl ging klippe klappe, – klippe klappe – klippe klappe – un in de Mähl daar seeten twintig Mählenburschen, de haugten eenen Steen un hackten hick hack – hick hack – hick hack, un de Mähl ging klippe klappe, klippe klappe, klippe klappe. Daar ging de Vagel up eenen Lindenboom sitten, de vör de Mähl stund un sung:
     
»Min Moder de mi slacht’t«
     
    do hörte een up,
     
»min Vader de mi att«
     
    do hörten noch twee up, un hörten dat:
     
»min Swester de Marleeniken«
     
    do hörten wedder veer up,
     
»söcht alle mine Beeniken
un bindt se in een siden Dook«
     
    nu hackten noch man acht
     
»legts unner
nu noch man fyve
den Machandelboom
nu noch man een
kywitt, kywitt! Ach wat een schön Vagel bin ick.«
     
    Daar heel de lezte ook up, un hadd dat lezte noch hörd. »Vagel, segd he, wat singst du schön, laat my dat ook hören, sing my dat noch mal!« Nee, segd de Vagel, twee mal sing ick nich umsünst, giv my den Mählensteen, so will ick dat noch mal singen. »Ja, segd he, wenn he mi allen hörd, so sust du em hebben«, »ja, seden de annern, wenn he nochmal singt, so sall he em hebben«, dar kamm de Vagel herün, un de Möllers faat’n all twintig mit Bööm an, un böörten den Steen up, hu uh up, hu uh ihp! – hu uuh uhp! Daar stack de Vagel den Hals döör dat Lock, un nam üm as eenen Kragen un floog wedder up den Boom, un sung:
     
»Min Moder de mi slacht’t
min Vader de mi att,
min Swester de Marleeniken,
söcht alle mine Beeniken,
un bindt se in een siden Dook,
legts unner den Machandelboom,
kywitt, kywitt! Ach wat een schön Vagel bin ick!«
     
    Un as he dat utsungen hadd, da ded he de Flünk van eenanner, un had in de rechte Klau de Kede un in de linke de Scho un üm den Hals den Mählensteen un floog wiit weg na sines Vaders Huse. –
     
    In de Stuve satt de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader sed: ach wat waart mi licht, mi is recht so good to Mode – »Nee!«, sed de Moder, »my is so