Weihnachtsgeschichten am Kamin 02

to wünschen öwer. Vadder harr em no den Krieg, as de Inflatschoon weer, sülben maakt. He weer Timmermann un de Foot weer so arbeid, as wenn he dusendjohr holen schull.
    As wi nu den Boom in de Stuuv harrn, weer he wat kopplastig. De letzte halve Meter boben maakt mit eenmol so’n Knick no de een Sied, un wenn wi den Boom losloten deen, full he in de Stuuv. Nu gung dat Simuleeren los. Vadder wull em so hinstellen, dat de Knick in den Stubeneck keem un de Boom sik an de Wand lehnen kunn. Oma see, dat gung ni, dat seh ut, as wenn unsen Boom sik schomen wull, so mit den Kopp in de Eck. Vadder dreih em noch en beten un nu keek de Spitz ut Finster rut und dat wull Mudder ni. Een Dannenboom, de ut Finster kickt, as wenn he rut will, dat kann ni angahn. Un denn kunn man ok ümmer de scheefe Spitz sehn. Vadder dreih em noch en beten, un nu weeren wi all tofreden mit den Boom, man blots — nu kunn he ni alleen stöhn un wull wedder in de Stuuv fallen. «Un wenn ik em anbinden do?» meen Vadder. «Wo wullt du denn wohl anbin-nen. An de Footliest geiht ni, dat is veel to sied un nützt nichts.» Vadder keem de Infall, den Boom boben an’n Finsterhoken antobinden. Mudder hool Luft: «Un wat is mit de Gardinen? Wo süht dat ut, de hangt je gor nich richtig för’t Finster, wenn dor so’n Band is.» Un nu kregen wi «unse malle Tour», as wi dorto segg’n. In Gedanken hungen wi de Gardinen öbern Dannenboom, so as in Sommer öwer de Johannisbeerbüsch un wull’n uns rein wechlachen. Ik funn’n dat gor nich so schrecklich un hung den Boom in Gedanken vull von Gardinen un Spitzen, boben fein mit en Rosett tosamenbunden, so as bi min Himmelbett för de Poppen. As ik to mi keem höör ik, dat Mudder to Vadder seggt: «Nu lot di man wat infalln», un denn gung se no de Köök. Vadder keek mi an: «Ik weet all wat, hool den Boom mol fast.» As he wedder in de Stuuv keem, har he en’n Hamer un dree grote Nagels in de Hand un mit en poor wuchtige Slääg hau he de Nagels in den Dannenboomfoot un nagel den Dannenboom an Footbodden fast. Mudder keem ut de Köök störrt un Oma ut eern Stuuv un all beidjammern se över de Pitchpine-Breed von den Footbodden, de nu je dree Locker harrn. Vadder meen, de kunn he no’t Fest wedder utbetern un denn, as wi uns den Boom so ankieken deen, beruhig sik ok allen’s wedder. — To Wiehnachten weer um den Foot en feine Dischdeek leggt, so richtig in scheune Falten. Harrn wi noch nich hatt, seeg aber smuck ut.
    As en poor Johr loter Wiehnachten för de Döör stunn, do wulln wi keen Boom köpen, wi wulln unsen egen Boom ut den Gaarn holen. Ganz achter in so’n spitzen Kiel von uns Land stunn’n fief Dannenbööm. Wi trocken alle Mann dörch den Snee un bekeeken uns de Bööm, meenen denn aber, de schulln man noch en beten wassen. Wi harrn je ümmer en ganz groten Boom. Annern Morgen, as Mudder de Rolloos hochtreckt un in’n Gaarn kiekt, röppt se mit enmol: «Unse Bööm!»
    «Wat is mit de Bööm?» froogt wi noch teemli ruhig. Mudder seggt blots: «Klaut, affsoogt un klaut!» Nu keemen wi inn’e Gang’n un sehn dat. All de fief Bööm weg, unse smucken Bööm, de wi so hegt un pleegt harrn. Vadder muss to Dörp un bi Willi en Boom köpen. He harr ok’n smucken funn’n. Wo weern all tofreden mit em. Wi wussen jo, so smuck as unse kunn doch keen wesen. Vadder meen denn noch: «Ik glöv, ik harr bald min egen Boom köfft — , aber wi wulln j e ein gröteren hebben.»
    Un denn keem enjohr, no den letzten Krieg, as wi all wed-er gesund und heel tosamen weern, do schull dat’n ganz besonderen Dannenboom geven. Wi snacken dor all lang von. Un denn, kört vor Wiehnachten, wi seeten bi’t Meddageten, seggt Oma: «Greta hett’n Dannenboom vun Willi köfft. He hett er abscheten.» Un denn kümmer se sik um eern Suppenteller. Mudder seet ganz benauht dor un Vadder un ik seen ok nichts. Hinnerk, en olen Schoolfründ vun mi, de to Besök weer, keek von eenen to’n annern un wuss ni recht, wat nu komen schull. No’n Tiedlang seggt Oma: «Grot genog is he, ober man flau, wenn du dor Lichten opsteken wullt, hangt all’ns no neern. Denn süht he ut as so’n Truerweid. — O du fröhliche...» Un nu lachen wi all. Mudder froog Hinnerk, op se all’n Boom harrn. «Nee», seggt he, siet de Tied, wo sien Vadder full’n weer, harrn se keenen Dannenboom, bloots noch en poor Twiegen in de Vaas. Un mit eenmol muss ik so denken, datt dat en ganze Reech Wiehnachten geben harr, wo Mudder un Oma alleen