Weihnachtsgeschichten am Kamin 02

Werbung berieselt, wat sie sick allens wünschen schölt.

    Wiehnachten is bienah vörbie. Wi stoht allmit’nanner butendöörs un bewunnert een moie Festbeleuchtung: De Nacht is düster, kien Maand to sehn. Man Lucht hebt wi in Överfluß, wenn’t ok nich vääl Helligkeit bringen deit: Eenmol van all de Steerns, de boben uns funkelt, un to de ok dat Kreuz des Südens hört. Un to’n tweten van all de düsende van Lüchtfleegen, in inglisch het de «Fireflies». Twee grode Bööm sitt vull dorvan. Dat is een Geblinke, dor kann’n de Oogen nich van loten. Ut — an, ut — an. As wenn dor een mit Taktstock vorn steiht un Teeken gifft, wenneer de een Avdeelung to blinken hett un wenneer de anner.
    Kriggt mans mol een van de lüttjen Dinger to foten, denn sütt man bloß een gewöhnlichen Fleeg mit brune Flögels. Disse Fleegen lücht in Düstern mit ehr Achterdeel. Un wenn dor’n Boom van vull sitt, so as vanobend, dat sütt ganz wunnerschön ut. Schöner un festlicher kann keen Wiehnachtsboom inne Stuuv utsehn.
    Wat weer dat Wiehnachtsfest doch moi! Ganz anners as in de Johren vorher — aber doch moi. Ja, dat weer’t! Wi sünd ok na’t Kark henwäsen. Een knallgääle, holten Kark is dat, van de Katholische Mission hier dicht bie. Wi sünd ja evangelisch. Man de leeve Herrgott froogt dor säker nich no, in wat för’n Kark wie beden dot. Unse Kinner weern erstmol düchtig an Ümkieken. Ok for uns weer dat ‘n recht ungewöhnlich Bild. Tweedusend Minschen kann de Kark upnehmen. Unse weer bannig vull. Buten stun’n de Minschennoch, setenjung un Olt üm uns to up de leegen, harten Bräe, de eegentlich woll to’n Dahlkneen dacht sünd. Frolü harrn lüttje Kinner up’n Arm — männigeen weer ok an’t Stillen.
    De Mannslü seten up de linke Sied van’n Gang. Allmitnanner lusterten se andächtig to de Wiehnachtsgeschicht, de Pater Beermann, een düütschen Missionar, in Pidgin vertellde. Bi disse Temperaturen so middenmang all de väälen Lü, leep uns de Sweet man so den Kopp biedohl. De Sünn knallde buten ja ok van’n Himmel as nix goods. As de Lü an’t Singen fungen, do leep uns dat aber kolt den Puckel biedohl. Wat klung dat moi! Sowat Wunnerschönes hev ick noch nienich hört! Dor sünd ja de Donkosaken nix tegen.
    In dissen Wiehnachtsgottesdeenst sungen se noch fooken. Mol alltohoop, mol een Mannslü-Chor alleen. Un dat klung, as wenn een groten, berühmten Chor singen deit, nich eenfache Lü ut Dörpen rundümto, Lü, van de männigeen nienich ‘n School van binnen sehn hett. Un jedeneen kennde den Text ohn Gesangbook. Un kieneen sung ‘n verkehrten Ton.
    At wi ut de Kark kernen, wulln de Kinner weten, of wi noch baden deen. Sweet stund mi in’t Gesicht. Ja — baden weer woll dat Richtige — ok an Wiehnachten.
    Eersten Fierdag hebt wi obends Klock ölben in Hooksiel anropen. Wat weer dat’n Upregung. Opa muß gau ut’t Bett holt weern. He mokjüst ‘n Middagstun’n! De harrn dat ja erst twee Uhr nomiddags. Oma fung an’t Blarr’n, as se de Kinner hören de.
    «Ja, uns geiht dat good... Wo ist’t bie jo?... All’ns up Stä?... Tokomjohr sünd wi bie jo to Huus...» Een Minut kost tein Mark. Man to Wiehnachten kann’t dat woll lieden.
    Uns Festbra’ weer ‘n moien, groten Südsee-Fisch, een Baramundi, de een ut Dörp uns frisch na’n Fang verköfft hett. Un achteran, ja achteran keem dat schönste van dissen sünnerboren Wiehnachten: Wi setten uns tohoop un lusterten to een Kassett’, de Gertrud, wat miene Fründin van’t plattdüütsche Theater is, uns per Luftpost toschickt hett.
    Se grööde uns mit «Moin», nöömde jeden bie sien Nom. Wo vertroot dat klung — as wenn Gertrud middenmang uns sitten de! Se vertellde uns allerhand, wat sick in de Tüschentied to Huus so doon harr. Achterna keemen Döntjes un Sketche, de mien Frünnen för Ünnerhollung up Vereensfeste instudeert. För’n Boßelvereen to’n Biespill. Wenn de Pointen to’n Deel ok’n bäten deftig weern — nich wiehnachtlich sotoseggen wi hevt uns düchtig freud to dit Stück Tohuus. Gerd Lüpke harr se ok upnohmen mit’n poor Vertellsels.
    To’n twetenmol kreeg ick ‘n Gooshuut, un een kolen Schuer leep mi övern Rüüg: At ick dat Gebimmel van de Wiehnachtsglocken van’n Kölner Dom to hören kreeg. As ick mien Keerl ankeek, kunn ick woll marken, dat üm’t jüstso gung. Uns beid weer wat wunnerlich tomot. Ok de Kinner lüstern erst andächtig un sungen denn mit, as een Kinnerchor «Stille Nacht»