Weihnachtsgeschichten am Kamin 02

weren un ik froog: «Hebbt jüm ümmeren Boomhatt?» «Natürli. Stelldimolvör, dien Vadderun du sitt dor Wiehnachten irgendwo in de Weltgeschichte rum un denkt hier an tohuus un an unsen Dannenboom — un wi hebbt gorkeen. Datis meistso, as wenn wijümanlegen wulln. Ne, wi hebbt ümmer eenen feinen groten Boom hatt.» Un as ik dat hört harr, fohl ik mi ganz lich.
    No dat Meddageten sett Vadder sik op Rad un fdör to Dörp, eenen stabileren Boom to holen. Aber wi wussen dat all, Mudder leet dat ni op sik sitten, und de Boom, de er nu gefallen kunn, muss eerst noch wassen. Un richtig, de Boom, mit den Vadder nu to Huus keem, harr op de een Sied en kohle Steed. De eene Teigen weer to kort. Vadder wull em neern afsnieden, boben en Lock moken un em dor rinsteeken. «Ne», segg Oma, «dat hesst du för’n Krieg mol mookt. De weer gliek no Wiehnachten all ganz verdrögt. Wi truen uns knapp noch, Luft to holen, so wackel de Teigen in dat Lock. Un du weest, de Boom blifft bet den 3. Januar, dien Geburtsdag, stoon.» Denn meen se, man kann an disse kahle Steed Lametta hinhangen. «Oma», seggt Mudder ganz minnachtig, «wo schall das Lametta herkommen, die paar Spieren, de wi noch hebbt. Un kannst du mi mohl verteilen, wo ik wat kopen kann?» Mit dissen Boom weer dat also ok nichts.
    Un wat is mit den Boom dor buten? In’n Vörgaarn op den Rasen stunn’n feine Dann’n. Se harr sik wiet utbreedt, harr ok Platz genog. «Ach du leeveTied», seggt Mudder. «Stell di dat vor, de ganze Stuuv voll Dannboom, un wo sollt wi denn hin, mit all de Lüüd in’t Huus.» Dat duer gor nich lang, do lachen wi all luuthals los. Wi stellen uns dat för: Merrn in de Stuuv de Dannenboom, Dischen un Stöbl op de Deel un wi sitt bi open Döör in de anner Stuuv all in de Reeck op de Bettkannt un singt «O Tannenbaum». Ik glööv, Hinnerk weer ganz verstört. He kenn unse «mallen Touren» je ok nich.
    No’n Tietlang seggt Vadder to mi: «Dat nützt nu all’ns nichts, du geihst morgen to Holt no den Förster un holst uns eenen feinen Dannboom.» Dat weer meist as en Ritterslag. Ik schull unsen Dannenboom holen.
    De Förster freu sik, as he mi see, dat ik nu wedder to Huus weer und dat mi dat good gung un natürli schull ik eenen Scheunen Dannenboom hebben. No’n halvstunn’nstied harr’n wi een funnen, he sagt mi em aff un denn seggt he to mi: «So mienDeern, nuis dat dienBoom, ikheffnunix mehr mit em to kriegen. Un wenn di op den Weg no Huus Lüüd fragt, wo du em herhesst, denn musst du seggen, du hesst em klaut — oder funnen.
    Ik bin denn ok gut mit den Boom to Huus ankommen, veele Lüüd hebbt den Scheunen Boom bewunnert, aber keeneen hett fragt.
    Dat weer Wiehnachten 1947, as dat nix geev, aber wi herr’n dree Dannenbööm ünner de Huuswand stahn.
    Vorn paar Daag weern unse Kinner hier un as se no Huss gungen, hebbt wi fraagt, ob wi se wedder ‘n Dannenboom mit besorgen schull’n. Se keeken sik an un meenen denn, ne, se wull’n sik in dit Johr sülben eenen utsöken.
    As wi de Huusdöör achter se tomaakt harrn, meen min Mann: «Ob de ahnt, op wat se sik dor inlaten doot?»