Weihnachtsgeschichten am Kamin 02

Dannboomfoot hoch.
    «Ick segg nix mehr! — Ick segg bloß, wo weer dat Deert?»
    «Kummst nie op», maakt Vadder dat spannend, «bi de Buschkloot leeg he — un sä nix!»
    Nu weer alles klaar. Bi de Buschkloot weer de Vorgänger von’ne Foot kam’n, un de Foot weer dor ligg’n blev’n.
    Nu kreegen beide dat hild. Vadder sett de Boom op’e Foot, Mudder putz em fein op, un wi Kinner tööften op’e Bescheerung.
    As wi na de Kark alleman in’ne Stuuv seeten un de Tallilich’n brenn’n dään, weer unse Wiehnachtsboom wohl so fein.
    «Dittmal warr’n wi de Foot aver an’n Platz opwoor’n, wo wi em nich sööken mööt», sä Vadder mit Nahdruck. Wi hebbt denn sinni vor uns henngrient. Dat Johr darvöör um’e sülvige Tied harr he dat ock seggt.

    Thea Kähler-Karger

Theater, Theater

    Letz Johr, kort vor Wiehnachten, kreeg ik dree Theaterkaarten schenkt. Minsch, watt heff ik mi freit! Glieks reep ik miene Kinner an — aver de harrn keen Tied.
    Dor stünn ik nu mit miene Kaarten und överleggte, wer wall sünst noch Spaß hebben wörr an «Hänsel und Gretel», denn dat wörr speelt vun Avend. Ha, und mi foll ok watt Goots in: Tante Tille und Unkel Heini!
    Dat sünd twee oole Lüüd, de noch vun Harten jung bleven wörrn.
    Und richtig: Se freiten sik bannig, bedankten sik veelmals und wullen ok gliek anfangen, sik feintomaken.
    Um half acht stunn ik bi se op de Matt um se afftohalen. Dunnerwetter, watt harrn de sik in Schale smeeten!
    Tante Tille harr een lange lila Rock an, darto een witte Rüschenblus.
    Un Unkel Heini harr sien Smoking an, een witte Biesenhemd, een rote Fleeg vor de Hals und een witte Nelk in de Knooploch.
    Ohauaha, dar kunn ik ja gar nich mithalen.
    De beiden weern so vergnögt, richtig opgeregt, sowatt harr ik lang nich mehr beleevt.
    Se leepen ümeenanner herüm, vun de Köök in de Stuuv, vun de Slaapstuuv in de Flur. Un Heini reep: «Tille, hess du den Huusdöörslötel?»
    Und Tille prahlt na Heini henn: «Heini, stick dien Snattdook in!»
    Und beide roopen: «Wer hett de Kaarten?»
    «Vergitt dien Mantel nich!»
    Endlich keemen se to Pott und dat kunn losgahn.

    Wie funnen unse Plätze.
    De Saal wörr düster.
    De Vorhang ging rop.
    De Musik sett in.
    Dat Speel begünn.

    «Nee, watt hebbt se schön speelt.»
    «Watt hebbt se fein sungen!»
    «Wo nüdlich sünd doch de Kinners op de Bühn rumkrabbelt...»
    So snackten und diskoteerten wie, as wie in de grote Paus mit all de annern Lüüt tosamen op den Wanneigang henn — und her — und op und aff marscheerten.
    Unkel Heini güng uns jümmers dree Schritt vörut.
    Und wie he ging!
    So richtig mastig: De Buuk voran, de opknööpte Jack na achtern schaven, de Hanne in de Büxentasch und sien Fööt, de sett he quast na buten.
    He höllt sik stief in de Rück, grient na links, nickt na rechts, stolzeert darhenn, as een jungen Gockel.
    Na een Wiel dreiht he sik na uns üm.
    «Tille», seggt he, «hess sehn, watt fründlich de Lüüt all to mi sünd?»
    Un wirklich, de Minschen lachen em to. He isja ok richtig snukkelig. Na Korten dreiht he sik wedder üm und seggt:
    «Kiek, Tille, watt de Lüüt nett sind, ick kümm mi vor, as een richtigen , alle nicken se mi to.»
    Und dat stimmt, wie sehn dat ja ok.
    Jetz blifft Tille stahn. Bekiekt sik eern Heini von baben na ünneren und...
    Se grippt sik ant Hart, krallt ehr Fingers in mien Arm, sackt weg in de Knee, klappt mit de Ogendeckels, rappelt sik wedder op un zischt ganz fünsch eern Heini an:

    «Du büst een Star, watt?
    De Lüüt lachen di to, watt?
    Weest ok, datt dat bi di piept?»

    Un mit stiefen Fingers wiest se op Heinis Fööt.
    Nee-, Heini harr sien brunkareerten Filzpuschen an.

    Martha Jenewein

Dannenbööm

    Mit de Dannenbööm to Wiehnachten moken wi uns dat würklich ni licht. Dat duer Stunnen, bet wi em opputzt harrn. He weer ok man eenmal smuck. Aliens in Sülwer, mit en feine Spitz boben und lütte un grote Kugeln un Girlanden un denn noch Lametta un Lichten.
    Mit all dissen Kroom kunst meist en Kunstwark tostann bringen. Ober de Boom muss dor ok no wesen — un dormit fung ok allen’s an.
    Dat eene Johr — ik weer so fief oder söß — harrn wi morgens in Schummern vun Willi een Boom köfft. Willi wohn nerrn int Dörp un hannel mit allens, wat dat so gifft, to Hauptsaak mit Kantüffeln un to Wiehnachten mit Dannenbööm. Den olen Koffer mit de Kugeln un den Foot harrn wi vun Böhn holt. De Foot weer ut Holt, harr dree Been un leet an Stabilität nichts