Weihnachtsgeschichten am Kamin 02

singen de. Wo leev Gertrud an uns dacht hett! De Kassett hett up de anner Sied van’n Globus vääl Freud mokt. Dat weer «richtig» Wiehnachten.
    Nu staht wie hier buten un laat dat Fest ünnern Sternenhimmel mit disse natürlichen «Wunnerkerzen» van de Lüchtfleegen utklingen. Moie Wiehnachten weern dat. Woll mit Sweeten und Swemmen — aber ok mit Andacht un Besinnen — un villicht ok mit’n lütt Spier Heimweh. Nüms van uns hett grode Geschenke, Fernsehen un all dat vermißt. — Höchstens ‘n ganz bäten den Winter, de dor jo eegentlich tohört. Aber man kann nich allens hebben.

    Frenz Bertram

Dannboom op’e Foot setten

    «Wo is denn bloß de dore verflixte Dannboomfoot?»
    Vadder harr up’e Kehl sett, un wi Kinner weer’n op Schlag musenstill. Wi wussen, dat sick nu wat entwickeln kunn — Mudder ook, denn so fung dat jedes Johr an. Antworten dä se over liekers: «Wo du em laaten hest.»
    «Op’e Böön?» frog he wieder.
    «Weet ick nich, du krigst de Boom doch alle Johr von’ne Foot, denn muß doch ook weeten, wo du em laten hest», hulp Mudder. Dat weer wull doch all’n beeten to veel. In’ne letzten Daage vor Wiehnachen weer dat bi uns alle Johr ‘n kribbelige Stimmung. Bi Vadder drängt sick dat in’ne Warkstäät un sien Huut wurr von Daag to Daag dünner. Mudder harr dat ook hild mit Backen, Braden und Inkoopen. Vadder much dat nich gern hebben, wenn se immerlos op’e Striek weer, wi he dat nenn’n dä. Un wenn se em, so as nu, ook noch alleen woogen leet, leep dat Fatt meist över.
    «Dat is hier as verhext! Miendaag find man in ditt Huus wat woor! Dat kummt bloß von all dat rumstubben un verstäken! Nix liggt op sien Platz!» Vadder harr’n hochrode Kopp krägen un schimp so luud as dat gung.
    «Dat is nich woor», sä Mudder bestimmt, «alles liggt op sien Platz. Aver du bis so’n Klackmors un lätt’st alles dor liggen, wo du dat jüst nich mehr bruuken deihst!» De letzte Wöör kreegen noch’n lüttje Drall mit, dat se nich ganz so hart ankeem’n. Se wuß wull, dat se sick dat meist’n beeten dull anmarken laaten harr, dat se de Dannboom, de Vadder mitbrocht harr, nich lieden much. Aver dat weer och nix Nies, denn so leep dat alle Johr aff. Een normal wussen Dannboom hebbt wi nie hatt, dorföör weer he aver immer umsunst. Mal weer he baaben dick und harr nörrn nix, mal weer dat umgekehrt, ‘n anner Mal weer he hochschaaten und spiddeli, dat he nich ünner de Böön paßt’ un woor’n anner Mal muß he op’n Kiss, sonst weer man över dat lüttje dicke Drummel full’n. Dittjohr weer de Boom egenli ganz meneerli-beet op de twee Spitzen. As Vadder dormit um’e Eck keem, harr Mudder dat «Pestüür» mit’n seekere Blick taxeert. Door nütz dat ock nix mehr, dat he de Boom ‘n beeten wieder von sick affhool’n un em henn un her dreih’n dä, so as wenn he na de sünndaag’sche Siet söken wull.
    «Schast seh’n, wenn ick in’e Mürrn ‘n poor Tellig’n insett un de tweete Spitz rutschnie, ward dat’n allerbeste Boom», wuß Vadder Rat.
    «Seh du man leever to, dat dat dore Prunkstück op’e Foot kummt», un dormit weer Mudder dor erst mal mank döör.
    In’ne Twischentied söcht Vadder op’e Böön, achter de Ooken, op’e Kammerstuuv un in’ne Waschköök. De Foot funn he aver nich. Wi Kinner wussen wat nu keem, denn dit Hopphei weer allejohr eens. «Kiek doch mal in’ne Schüün na», schlog Mudder vöör. Wi hörten unse Vadder pussen un schimpen, dor full ock mol wat um, aver fmn’n dä he nix.
    «Nu tööf man’n Oogenblick. Ick kiek glieks mal na, de Futtjedeeg schall forts achter de Aabend to gah’n», bo’ Mudder eer Hölp an. Se weer sowieso de Meenung, dat Vadder nich ordentli sööken kunn. Wenn se denn op de Böön keem un seeg, dat dor nix mehr an’t Steet weer, schloog se de Hann’n över de Kopp tohoop un sä:
    «Hier herrscht der Friede Gottes — un’ne Prinz von Puupbach!» Wer de Prinz eegentli weer, hett se nie verraad, aver se funn wat se söcht — bloß dittjohr nich.
    «Dat hölt op!» prahlt Vadder. «Na’t Fest war’n forts twee Dannboomfööt kofft!»
    «Du bist wull mall!»
    «Tja, denn hang’n wi em eb’n an’ne Böön!»
    «Tier di nich! Nimm man’n Amme, do’n beeten Eer rin un steek de Dannboom dor in.»
    Vadder stoof mit’n Amme in’ne Hand rut na de Sandbarg. He weer man knapp buuten, do keem he all wor döör de Waschköök na bin’n.
    «Hat ihn! Hat ihn!» Mit glückliche Oogen heel Vadder de