Der große deutsche Märchenschatz

sticht se to Bom un will mal sehn, wat se ne wor ’n Lich wahr ward’n kann.
    Do süht se in ’e Fern ’n Lich, dar geiht se up to.
    As se dar ankümmt, bi dat Lich, do is dat ’n Sloss.
    Dat is de Sloss wess, wo ehr Brüdiam in wahnt hett, de Könissöhn.
    Nu geiht se dar je rin na ’n Sloss, un do dröppt se dar ’n Fru.
    Do fröcht se de Fru, wat se dar ken Köksch nödi hebbt.
    Ja, secht de Fru, se kann bi ehr ankam’n.
    Do vermed’t se sik dar in ’n Sloss as Köksch.
    De Fru hett dre Döchter hatt. De sünd sik stridi wess un hebbt all’ dre den Könissöhn gern hebb’n wullt. De en hett em hebb’n wullt, un de anner hett em hebb’n wullt.
    Nu hett de Könissöhn secht, de em so ’n Geldbüdel maken kunn, grad’ so ’n, as he in ’e Tasch hadd’, de wull he to ’n Fru nehm’n, anners ken.
    De dre Döchter hebbt awer ne so ’n trech kriegen kunnt.
    Do kümmt de öll’s Dochter mal bi ehr an in de Kök un fröcht ehr, wat se ne so ’n Geldbüdel maken kann.
    Se besüht em un secht ja, dat kann se.
    Ja, secht se, denn schall se ehr doch so ’n maken. Denn will se so lang’ de Arbeit vör ehr don.
    Do makt se ehr ’n Geldbüdel, de hett ganz akkrat so utsehn as de anner. Un do geiht de Dochter dar mit hen na den Könissöhn un secht, se hett em makt.
    Nu hett de Geldbüdel je grad’ so utsehn as de anner, un do ward je ’n Dag ansett, wo de Hochtit ward’n schall.
    As dat nu awer so wid is, un de Hochtit schall ward’n, do is se krank, de Brut, un kann ne utgahn.
    Do kümmt se in de Kök an un secht: Dern, kumm gau mit un treck min Kleed an, un denn föhr du mit em hen na Kirch. Du sühss je grad’ so ut as ik. Du muss awer jo un jo ne spreken, secht se, du hess je ’n finer Stimm as ik.
    Do mutt de Köksch de Brut ehr Kleed antrecken, un do ment de Könissöhn je, dat sin Brut dat is, un föhrt mit ehr los’.
    Nu kamt se toers bi den Keller verbi, wo se so lang’ in seten hett. Do secht se:
    Nettel, Nettel grön,
    wat steihs du hier so schön!
    Wie oft hab’ ich dich ungesalzt
    und ungeschmalzt gegessen!
    Do secht de Könissöhn: Mein Kind, hast du die gegessen?
    Ja freilich, secht se.
    Darup kamt se bi den afbrennten Sloss verbi. Do secht se:
    Hier liegen die schneeweißen Falken
    von meines Vaters Hausbalken.
    Do secht he: Mein Kind, ist das
deines
Vaters Haus gewesen?
    Ja freilich, secht se.
    Toletz kamt se in ’n Weg, wo blang’ bilank an beid’ Siden so ’n schön Linn’n staht.
    Do secht se:
    Hier stehen die schönen Linden,
    die ich gepflanzet hab’ mit meinem gold’nen Ringe.
    Do secht he: Mein Kind, hast du die gepflanzt?
    Ja freilich, secht se.
    Do föhrt he ers mit ehr bi ’n Goldsmitt vör. Dar köfft he ehr ’n goll’n Ked’ üm ’n Hals, mit ’n goll’n Slutt vör. De binn’t he ehr üm, un dat Slutt slütt he to, un den Slötel stickt he in de Tasch. Un do föhrt he mit ehr hen na Kirch, un dar ward se em antro’t.
    As se ut de Kirch kam’n sünd, un se sünd wa’ to Hus, do treckt se dat Kleed ut un geiht wa’ an ehr Arbeit. Un de anner treckt ehr Kleed wa’ an, un do kümmt se na ’n Saal herin un bert so, as wenn se dat is, de em antro’t is.
    Nu, abens, as de Hochtit ut is, un de Lüd’ sünd all’ weg föhrt, do secht se to ehr’n Mann: So, nu kumm man: dat is Tit to Bett.
    Ja, secht he, wat se’s du man noch, as wi bi den Keller verbi köm’n?
    Heff ik dunn wat secht? secht se.
    Ja, secht he, wess dat ne mehr?
    Do geiht se rut na Kök un secht: Dern, du ole Flillerflaller, wat hess du secht, as ji bi den Keller verbi kam’n sünd?
    Ja, secht se, ik heff wider niks secht as:
    Nettel, Nettel grön,
    wat steihs du hier so schön!
    Wie oft hab ich dich ungesalzt
    und ungeschmalzt gegessen!
    Do geiht se wa’ rin, de anner, un secht: So, nu wet ik al, wat ik secht heff. Ik se:
    Nettel, Nettel grön,
    wat steihs du hier so schön!
    Wie oft hab’ ich dich ungesalzt
    und ungeschmalzt gegessen!
    Do fröcht he: Hess du den Nettel denn eten?
    Ne, secht se, dat heff ik ne. Awer kumm nu man: dat is Tit to Bett.
    Ja, secht he, wat se’s du man noch, as wi bi den afbrennten Sloss verbi köm’n?
    Heff ik dunn