Der große deutsche Märchenschatz

’n Graben, do ward he schimpen un schander’n, woken as ehr dar rin stött hett, un flökt je vun Döwel un all’.
    Sühss du wul? secht de Röhr’n. Nu hess
du
ehr rin stött, un
ik
krieg’ de Schuld.
    Nu löppt de Mann je hen to Dörp un will Hölp hal’n, dat he sin Koh wa’ ut ’n Graben kricht.
    Do geiht de Döster hen un helpt ehr rut. Un as de Mann wa’ trüch kümmt mit Hölp, do steiht sin Koh je al wedder un fritt, as wenn niks passert is.
    Gott sei Dank, secht de Mann, dat se wa’ in ’e Ben’n is!
    Sühss du nu wul, secht de Döster. Nu heff
ik
ehr rut holpen, un
du
krichs den Dank darvör. Wer hett nu Rech?

De Könisdochter in ’n Keller
    Dar sünd mal ins twe Köni’n wess, de hebbt ümmer tosam’n hol’n.
    De en hett ’n Söhn hatt, un de anner hett ’n Dochter hatt. Un se hebbt sik afmakt, wenn ehr Kinner grot wer’n, denn schull’n se sik tosam’n heiraten.
    De beiden Kinner hebbt uk vel en vun ’n annern hol’n. Un de Könisdochter hett ’n Geldbüdel makt, den’ hett se den Könissöhn schenkt. Un he hett em anhegt un hett em ümmer bi sik dragen to ’n Andenken.
    Nu is de Köni, de de Dochter hatt hett, de is awer riker wess as de anner. Un as de Kinner nu grot sünd, un se wüllt sik heiraten, do will he dat ne hebb’n. Un he kümmt bi un lett ’n depen Keller maken ünner de Eer, dar kricht he sin Dochter un ehr Kamerjümfer in, un denn vör söben Jahr to leben. Un do slütt he den Keller fass to. Un vör de Dör, dar stell’t he ’n paar Löb’n vör, dat de beiden ne rut kam’n künnt ut ’n Keller, un dat dar uk ken Minsch na ehr rin kam’n kann.
    Nu hebbt se al ’n ari Tit in ’n Keller seten, do brenn’t den’ Köni, wat de Könisdochter ehr Vadder wess is, den’ sin Sloss brenn’t af. Un ehr Vadder un Mudder brenn’t dar beid’ in up, und all’ de Lüd’, de dar in wess sünd, uk mit.
    Dar hebbt de beiden in ’n Keller awer niks vun to weten kregen.
    As de söben Jahr nu meis’ üm sünd, do hebbt se man ’n beten mehr na to leben. Un se möt al jeden Dag weniger eten, dat se man utkam’n dot.
    Toletz hebbt se niks mehr na as ’n beten Fett; dar stowt se sik Netteln mit up, de in ’n Keller wussen hebbt.
    To allerletz, do hebbt se uk ken Fett mehr. Do möt se de Netteln al so eten, ahn’n Fett.
    As de Netteln nu uk all’ sünd, un se hebbt gar niks mehr to leben, do secht de Könisdochter, dot hungern, dat ’s doch ’n Kur, se wüllt mal an de Dör kloppen, wat ehr ken Minsch hörn deit un bringt ehr wat to leben.
    Nu sünd de ol’n Bred’ vun den Regen al ganz mör wess. Un as se dar nu ankloppen dot, an de Dör, do krie’t se dar ’n Lock hendör.
    Do brekt se ümmer ’n beten mehr ut, un toletz hebbt se dat Lock al so grot, dat se dar hendör krupen künnt.
    Do ward se de beiden Löb’n je wahr vör de Dör.
    Nu sünd se awer je so hungeri wess, un do secht de Könisdochter, rut will se, un wenn de Tier’n ehr uk torit un upfret.
    Ne, secht de anner, toers schall se ne rut. Wenn de Tier’n ehr toriten dot, dat kann se ne ansehn. Se hett so lang’ mit ehr uthol’n, secht se, denn will se nu uk de ers wesen.
    Un do geiht se up de Tripp hen stahn un secht: Slap, en Og’, slapt, twe Ogen, slapt, dre Ogen! Un darmit springt se to un will öwer de Löb’n weg spring’n.
    Awer dat vert Og’ hett je ne slapen – se hett je ne secht ›slapt, ver Ogen‹, dat hett se vergeten –, un do kricht de Löw’ ehr to packen un toritt ehr.
    As he sik nu wa’ dal lecht hett, de Löw’, do geiht de Könisdochter up de Tripp hen stahn un secht: Slap, en Og’, slapt, twe Ogen, slapt, dre Ogen, slapt, ver Ogen!
    Do slapt all’ ver Ogen to. Un do springt se to un kümmt glückli dör de Löb’n weg.
    Do is se je redd’t.
    Nu will se je toers na ehr’n Vadder sin’n Sloss hen. Awer as se dar ankümmt, do is de Sloss je afbrenn’t.
    Do wet se uk je, wo dat togahn deit, dat ehr nümm’s wat to leben bröcht hett.
    Nu geiht se je wider.
    Toletz – dat ward al düster – do kümmt se in ’n grot Holt to gang’.
    Do