Weihnachtsgeschichten am Kamin 04

Spitz hett’n lütten Slog no de Siet, an de een Stell sünd de Twiegen to dicht tosomenwussen, un dor op de anner Siet is’n Lock. Wo schall he dor — bidd scheun — ‘n Kugel ophangen? Mol paßt de Farv vun de Nodels nich to Hinnerk sien Teppich, mol nich to den Betoog vun sien Sitt-Goornituur. — As Hinnerk eenmol ‘n Verkeuper no ‘n Woderwoog oder ‘n Senkblee froog, wiel em dat an den een Boom so utseeg, as mook de Stamm so’n lütten Bogen, dor harr de Minsch sien Dobermann ropen.
    Wenn Hinnerk denn doch toletzt ‘n Boom funnen hett, de em toseggt, denn fangt he an, ober den Pries to quesen, un toletzt sünd de Hökers vun sien Wrögelee tomehrst sowat vun fix un fardig mit de Nerven, dat se sik op jeeden Pries rünnerhanneln loten, wenn Hinnerk bloot so gau as meuglich wedder verswinnen deit. Hinnerk is dat all puttegool, Hauptsook, he hett’n Boom ut’n Billerbook. De hett bi em Traditschoon.
    Man eenmol is dat mit Hinnerk un sien Danneboom-Koop ‘n beten anners aflopen:
    Hinnerk keem vun de Wiehnachtsfier in sien Amt un harr woll ‘n poor Sluck toveel hatt.
    Üm fief vor soß obends keem he mit dottig Grood Slogsiet an so’n lütten Dannenboomstand vörbi, un dor harr he op eenmol de Idee, wenn he denn nu all mol hier is, ‘n Dannenboom mittonehmen. Op de Oort kreeg he glieks wat to’n Fasthollen op sien Wech no Huus. Dat weer all pottendüster un de Verkeuper wull jüst dichtmoken. Keen dree Minuten duur dat, dor harr Hinnerk sien Boom. Seker, he weer ‘n beten swoor, man wenn Hinnerk em as ‘n Roderpinn achter sik hertrecken dä, denn bleef he good op’n Kurs.
    As Hinnerk sik an’n annern Doog den Boom bi Licht bekieken dä, dor worr em spieöbel. He harr gor nich wußt, dat Frankensteen ok Dannenboom-Tüchter wesen weer.
    Hinnerk kunn un kunn dat nich begriepen, wo dat meuglich weer, dat he sik disse Nootslachtung harr andreihn loten, un as he dat Priesschild finnen dä, dor keemen em meist de Tronen.
    Fiefunsoßtig Mark harr he för de Mißgeboort betohlt!
    Hinnerk smeet sik dat Dings op sien Wogendach un schees to den Stand, wo he meen, dat de den Boom dor köfft harr.
    Toeerst weer de Höker ok ganz fründlich un grien, as Hinnerk em trüchgeben oder tuuschen wull, man as Hinnerk em ümmer wedder mit de Dannenboomspitz ünner de Nees rumfuchtel, dor warr he füünsch un blaff Hinnerk an, dat he hier keen Gebrukt-Dannenboomhannel bedreef. Villicht, so meen he, harr Hinnerk sien Dann jo all mol to Proov ansungen. Un so een benutzten Boom trüchkopen? — Haha, he doch nich! As Hinnerk toletzt verseuk, den Boom so ganz unopfallig vorn an’n Ingang stohntoloten un sik ut’n Stoff to moken, dor bölk em de Keerl no, he schall den Bastard op de Steed wedder mitnehmen. De verdreev em sunst de Kunnen. —
    Wedder tohuus, reep Hinnerk den Fomilienroot tosomen un verkünn, dat an dissen Wiehnachten de Traditschoon butenvörbleev. An dissen Hilligen Obend geev dat bloot veer Kersen antosteken — de veer op’n Aventskranz. Dat elennige Dings, de Stackei dor, de den Nomen Wiehnachtsboom nich verdeenen dä, keem em nich in de Stuuv. —
    An’n freuhen Morgen vun den Hilligen Obend heur Hinnerk sien Fro op de Balkon, Pultern un Sogen un dat Hulen vun Hinnerk sien Bohrmaschin. As se ut’n Finster keek, doch se, ehr Mann harr dördreiht un dat Weer bi em boben dörenannerlopen:
    Dor stunn de Dannenboom, dat heet, dat wat noch vun em öbrig weer, in’n Stänner, meist kohl as ‘n Teppichstang. He harr bloot noch de Spitz un dree Twiegen an sien Stamm. All de anner harr Hinnerk afsogt man dorför öberall so üm un bi fiefuntwintig Locker in dat Holz bohrt. Hinnerk weer jüst dorbi, de afsogten Twiegen mit’n Meß antospitzen un se denn in de Löker intosetten.
    Twee Stünnen loten harr Hinnerk ‘n lütt Wunner fardigbrocht. He harr ut den kröpeligen Bessen den scheunsten Christboom tosomenpusselt, de jichens in de Stuuv stunne harr. Dat Smuckstück weer op’n Zentimeter zwee Meter fief hoog un eenfiefunfofftig breed un sowat vun evenmätig, dat he woll sülfst ünner Bröder nich ünner negentig Mark to hanneln weer. —
    Süh, un nu segg noch mol een, Beamten weern nich wennig un kreativ. Wenn’t üm Bewohren un um Traditschoon geiht, denn sünd se dat doch!

    Ulla Matthäi

Wie jeder Tag?

    Das gleichmäßige behäbige Ticken der Uhr durchdrang den Raum. Tick, tack, tick, tack. Lene war eingeschlafen in ihrem Ohrensessel, was selten vorkam bei der 81jährigen. Es war für Lene ein