Leben und Meinungen des Herren Tristram Shandy

Nasis
sehr selten ist, so wird es dem gelehrten Leser nicht unangenehm sein, wenn er hier ein kleines Muster vom Urtext erhält. Ich enthalte mich jeder Bemerkung hierüber, und möchte nur sagen, daß seine lateinische Erzählung gedrängter ist als der philosophische Theil des Buchs, und wie ich glaube, auch mehr Latinität enthält.]
    Vespera quadam frigidula, posteriori in parte mensis Augusti, peregrinus, mulo fusco colore insidens, mantîca a tergo, paucis indusiis, binis calceis, braccisque sericis coccineis repleta, Argentoratum ingressus est.
    Militi eum percontanti, quum portus intraret, dixit, se apud Nasorum promontorium fuisse, Francofortum proficisci, et Argentoratum, transitu ad fines Sarmatiae mensis intervallo, reversurum.
    Miles peregrini in faciem suspexit: – Di boni, nova forma nasi!
    Ad multum mihi profuit, inquit peregrinus, carpum amento extrahens, e quo pependit acinaces: loculo manum inseruit, et magna cum urbanitate, pilei parte interiore tacta manu sinistra, ut extendit dextram, militi florinum dedit, et processit.
    Dolet mihi, ait miles, tympanistam nanum et valgum alloquens, virum adeo urbanum vaginam perdidisse: itinerari haud poterit nuda acinaci; neque vaginam toto Argentorato habilem inveniet. – Nullam unquam habui, respondit peregrinus respiciens – seque comiter inclinans – hoc more gesto, nudam acinacem elevans, mulo lente progrediente, ut nasum tueri possim.
    Non immerito, benigne peregrine, respondit miles.
    Nihili aestimo, ait illo tympanista, e pergamena factitius est.
    Prout Christianus sum, inquit miles, nasus ille, ni sexties major sit, meo esset conformis.
    Crepitare audivi, ait tympanista.
    Mehercule! sanguinem emisit, respondit miles.
    Miseret me, inquit tympanista, quin non ambo tetigimus!
    Eodem temporis puncto, quo haec res argumentata fuit inter militem et tympanistam, disceptabatur ibidem tubicine et uxore sua, qui tunc accesserunt, et peregrino praetereunte, restiterunt.
    Quantus nasus! acque longus est, ait tubicina, ac tuba.
    Et ex eodem metallo, ait tubicen, velut sternutamento audias.
    Tantum abest, respondit illa, quod fistulam dulcedine vincet.
    Aeneus est, ait tubicen.
    Nequaquam, respondit uxor.
    Rursum affirmo, ait tubicen, quod aeneus est.
    Rem penitus explorabo; prius enim digito tangam, ait uxor, quam dormivero.
    Mulus peregrini gradu lento progressus est, ut unumquodque verbum controversiae, non tantum inter militem et tympanistam, verum etiam inter tubicinem et uxorem ejus, audiret.
    Nequaquam, ait ille, in muli collum fraena demittens, et manibus ambabus in pectus positis (mulo lente progrediente) nequaquam, ait ille respiciens, non necesse est ut res isthaec dilucidata foret. Minime gentium! meus nasus nunquam tangetur, dum spiritus nos reget artus – Ad quid agendum? ait uxor burgomagistri.
    Peregrinus illi non respondit. Votum faciebat tunc temporis sancto Nicolao; quo facto, in sinum dextram inserens, e qua negligentei pependit acinaces, lento gradu processit per plateam Argentorati latam, quae ad diversorium templo ex adversum ducit.
    Peregrinus mulo descendens stabulo includi, et manticum inferri jussit; qua aperta et coccineis sericis fermoralibus extractus cum argenteo laciniato Περιζομαντὲ, his sese induit, statimque, acinaci in manu, ad forum deambulavit.
    Quod ubi peregrinus esset ingressus, uxorem tubicinis obviam euntem aspicit; illico cursum flectit, metuens ne nasus suus exploraretur, atque ad diversorium regressus est – exuit se vestibus; braccas coccineas sericas manticae imposuit mulumque educi jussit.
    Francofurtum proficiscor, ait ille, et Argentoratum quatuor abhinc hebdomadis revertar.
    Bene curasti hoc jumentum? ait, muli faciem manu demulcens – me, manticamque meam, plus sexcentis mille passibus portavit.
    Longa via est, respondit hospes, nisi plurimum esset negotii. – Enimvero, ait peregrinus, a Nasorum promontorio redivi, et nasum speciosissimum, egregiosissimumque, quem unquam quisquam sortitus est, acquisivi.
    Dum peregrinus hanc miram rationem de se ipso reddit, hospes et uxor ejus, oculis intentis, pe- regrini nasum contemplantur. – Per sanctos sanctasque omnes, ait hospitis uxor, nasis duodecim maximis in toto Argentorato major est! – estne, ait illa mariti in aurem insusurrans, nonne est nasus praegrandis?
    Dolus inest, anime mi, ait hos pes – nasus est falsus.
    Verus est, respondit uxor. Ex abiete factus est, ait ille, terebinthium olet.
    Carbunculus inest, ait uxor.
    Mortuus est nasus,