Volkssagen, Maerchen Und Legenden

leef; averst den sach se den lüttjen Jung an un dat ging eer so dorcht Hart, un eer ducht as stund he eer allen wegen in'n Weeg, un dacht den man jümmer, wo se eer Dochter all dat Vormögent towenden woll. Un de Böse gav eer dat in, dat se den lüttjen Jung gans gram wurd un stöd em herüm, von een Ek in de anner, un buft em hier, un kuufft em dar, so dat dat arme Kind jümmer in Angst was; wenn he den ut de Schol kam, so had de keene ruhide Stede.
    Eens war de Frou up de Kamer gan, da kam de lüttje Dochter ok herup und sed: »Mutter, giv my eenen Appel.« – »Ja, myn Kind,« – sed de Frou, un gav eer eenen schoinen Appel ut de Kist: de Kist averst had eenen groten schwaren Deckel, mit een groot scharp ysern Slott. »Mutter! – seed de lüttje Dochter – schall Broder nich ok eenen hebben?« Dat vördröt de Frou, doch sed se: »ja, wen he ut de School kummt.« Un as se ut dat Finster gewaar wurde, dat he kam, so was dat recht, as wen de Böse aver eer kam, un se grapst to, un nam eerer Dochter den Appel wedder weg un sed: »Du sast nich eer eenen hebben, as Broder.« Dar smeet se den Appel in de Kist und makt de Kist to. Dar kam de lüttje Jung in der Dör; dar gav eer de Böse, dat se früntlich to em sed: »myn Söhn, wist du eenen Appel hebben; un sach em so hastig an.« »Mutter – sed de lüttje Jung – watt sühst du gresig ut, ja, giv my eenen Appel.« Dar was eer, as sull se em toriten. »Kum mit my – sed se un makt den Deckel up – haal dy eenen Appel herut.« Un so, as sik de lüttje Jung henin bükt, so reet eer de Böse: Bratsch – schloog se den Deckel to, dat de Kop af floog un unner de roden Appel feel. Dar överleep er dat in de Angst, un dacht, kund ik dat von my bringen. Dar ging se baben, na eere Stuve, na eeren Dragkasten, un halt ut de bävelste Schuuflade eenen witten Dook, un sett den Kopp wedder up den Hals, un band den Halsdook so um, dat man niks seen kund, un sett em vör de Dör op eenen Stool und gav em den Appel in de Hand.
    Dar kam dar na Marleenken to eere Mutter in de Köke, de stand by den Führ un had eenen Putt mit heet Water för sik, den rührt se jümmer um. »Mutter, – segd Marleenken – Broder sitt vor de Dör un söcht gans witt ut, un het eenen Appel in de Hand; ik hev em beden, he soll my den Appel geven, averst he antword my nich. Da ward my gans graurig.« – »Ga noch mahl hen – segd de Mutter – un wen he dy nich antworden will, so giv em eens an de Ohren.« Da ging Marleenken hen un sed: »Broder, giv my den Appel. Averst he sweeg still; dar gav se em eens up de Ohren, da feel de Kopp herün.« Daröver verschrack se sik un füng an to weenen un to rauren, un leep to eere Mutter un sed: »ach! Mutter, ik heb minen Broder den Kopp af schlagen.« – un weend, un wul sik nich to freeden geben. »Marleenken! – sed de Mutter – wat hest du dahn? averst swig man still, dat keen Minsch markt, dat is na doch nich to ännern; wy willen em in suhr koken.« Dar nam de Mutter den lüttjen Jungen un hakt em in Stücken, ded em de in den Putt un kokt em in suhr, Marleenken averst stun darby un weend un weend un de Tranen feelen all in den Putt, un se beukten gar keen Solt.
    Dar kam de Vader to Huus un sett sik to Disch un sed: »wo is den min Söhn?« Dar drog de Mutter eene grote, grote Schöttel up, mit swart suhr, un Marleenken weend und kund sik nich hollen. Da sed de Vader wedder: »wo is den myn Söhn?« – »Ach – segt de Mutter – he is avert Land gahn, na Mütten eer groos Oem, he wull dar wat bliven.« – »Wat deit he den dar? un het my nich mahl adjüs segd.« »O! he wuld geer hen, un bed my, ob he dar woll sechs Weken bliben kun; he is jo woll dar up haben.« – »Ach – sed de Man – my is so recht trurig, dat is doch nich recht, he hed my doch adjüs seggen schullt.« Mit der fung he an to eeten un sed: »Marleenken, watt weenst du? Broder wart woll wedder kam.« »Ach Frou, – sed he don – wat smekt my dat Eten schoin, giv my meer;« un je meer he ath, je meer wuld he hebben, und sed: »gevt my meer, gy sölt nix darof hebben, dat is, as wen dat all myn weer; un he ath un ath, un de Knoken smeet he all unner den Disch, bet he alles up had.« Marleenken averst ging hen na eere Kommode, un nam ut de unnerste Schuuf eeren besten syden Dook, un haalt all de Beenken un Knoken unner den Disch herut, un bund se in den syden Dook, un droog se vör de Dör un weente eere blödigen Tranen. Dar led se se unner den Mahandelboom in dat