Volkssagen, Maerchen Und Legenden

Beenichen
    Und bind't si in een seiden Tuch,
     
    nu hakten noch man acht,
     
    Leyt's unter
     
    nu noch man fyve
     
    den Mahandelboom.
     
    nu noch man een,
     
    Kywitt! kywitt!
    Ach watt een schoin Vugel bin ik.«
     
    Dar heel de letzte ok up un had dut letzte noch hörd. – »Vagel – segt he – wat singst du schoin, laat my dat ok hören, sing my dat noch mahl.« – »Nee – segt de Vagel – twee mahl sing ik nich umsünst, giv my den Möhlensteen, so will dat noch mahl singen.« – »Ja – segt he – wenn he my alleen anhörd, so sust du em hebben.« – »Ja – seden de annern – wenn he noch mahl singt, so sall he em hebben.« Dar kam de Vagel herün un de Möllers fat'ten all twintig mit böm an un börten den Steen up hu, uh up! hu uh iph – hu uuh uhp! – Dar stak de Vagel den Hals dör dat Lok un nam em üm, as eenen Kragen un floog wedder up den Boom, un sung:
     
    Mein Mutter die mich schlaet't,
    Mein Vater der mich aß,
    Mein Schwester der Marleenichen
    Sucht alle meine Beenichen
    Und bind't si in een seiden Tuch,
    Leyt's unter den Mahandelboom.
    Kywitt! kywitt!
    Ach watt een schoin Vugel bin ik.
     
    Un as he dat ut sungen had, da ded he de Flünk von een anner un had in de reehte Klau de Kede un in de linke de Schö un üm den Hals den Möhleensteen un floog wüt weg na sines Vaders Huse. –
    In de Stuve satt de Vader, de Moder un Marleenken by Disch, un de Vader sed: »Ach, wat wart my licht, my is recht so grot to mode.« – »Ne – sed de Moder – my is so angst, so recht as wen een swar Gewitter kümme.« Marleenken averst satt un weend un weend. Dar kam de Vagel anflogen, un so, as he sik up dat Dack sett – »ach! – segd de Vader – mi is so recht freündig un de Sünn schünt buten so schoin, my is recht as süll ik eenen ollen Bekanten wedder seen.« – »Nee! – sed de Frou – my is so angst, de Teene klappern my, un dar is my as Führ in de Adern;« un se reet sik eer Lifken up, un so meer. Averst Marleenken satt in een Ek un weende un had eeren Platten vor de Oogen un weende den Platten gans meß natt. Dar sett sik de Vagel up den Mahandelboom un sung:
     
    Mein Mutter die mich schlaet't,
     
    dar heel de Mutter de Ooren to, un kneep de Oogen to un wald nich seen un hören. Aver dat bruste eer in de Oooren, as de aller starkst Storm un de Oogen brannten eer, un zacken as Blitz
     
    Mein Vater der mich aß,
     
    »Ach Moder – sed de Man – dar is een schoin Vagel, de singt so herlich, de Sünn schünt so warm un dat räkt as luter Zinnemamen.«
     
    Mein Schwester der Marleenichen,
     
    dar led Marleenken den Kopp up de Knee un weende in eens weg. De Mann averst sed: »ik ga herut, ik mut den Vagel dicht bysehn.« – »Ach ga nich – sed de Frou – my is as bevt dat ganze Huus un stün in Flammen.« Aver de Mann ging herut un sach den Vagel an.
     
    Sucht alle meine Beenichen
    Und bind't si in een seiden Tuch
    Leyt's unter den Mahandelboom.
    Kywitt! kywitt!
    Ach watt een schoin Vugel bin ik.
     
    Mit der leet de Vagel de golden Kede fallen, un se feel den Man jüst um den Hals, so recht hier herüm, dat se recht so schoin past. Dar ging he herin un sed: »sü wad is dat vor een schoin Vagel, hat my so ee schoine golden Kede schenkt, un süht so schoine ut.« De Frou aver was so angst, un feel langst in de Stuve hen un de Müz feel eer von den Kopp. – Dar sung de Vagel widder:
     
    Meine Mutter die mich schlaet't,
     
    »ach dat ik dusent Fuder unner de Eerde weer, dat ik dat nich hören sull.« –
     
    Mein Vater der mich aß,
     
    dar feel de Frou vor doot nedder,
     
    Mein Schwester der Marleenichen
     
    »Ach – sed Marleenken – ik will ok herut gan un sehn, op de Vagel my wat schenkt.« Dar ging se herut,
     
    Sucht alle meine Beenichen
    Und bind't si in ein seiden Tuch,
     
    dar smeet he eer de Schö herün,
     
    Leyts unter den Mahandelboom.
    Kywitt! kywitt!
    Ach watt een schoin Vugel bin ik.
     
    Das was eer so licht un fröhlich, dar took se de neien roden Schö an un danst un sprüng herün. »Ach – segd se – ik was so trurig as ik herut ging, un nu is my so licht, dat is mahl een herlichen Vagel, het my een paar rode Schö schenkt.« – »Nee – sed de Fru un sprang up, un de Har stunden eer to Barge, as Führs Flammen – my is as sull de Welt unner gan, ik will ok herut op my lichter warden süll.« Nu as se ut de Dör kam – bratsch! – smeet eer de Vagel de Möhlensteen up den Kop, dat se gans to matscht. De Vader un Marleenken