Weihnachtsgeschichten am Kamin 04

wüllt, wo se sik sünst lever för drückt hebbt. Un denn is dat bald so wiet. De Larm op de Straat ward weniger, un in die Hüüs ward dat still. Op eenmol ward dat still. Gediegen! — Oder nich? —
    Bi uns in’t Huus weer ok allens tostellt för de Fierdaag. Ik harr meist noch Striet kregen, denn ik wull an’ne Seekant un noch’n beten Luft snubbern, man keenen wull mit.
    «To Wiehnachten geiht man in ‘ne Kark», wurr mi seggt, man ik kunn nich, ich muß ruut. In ‘ne Kark weer mi dat to eng, un ik wuß ok nich, wat de Preester dittjohr predigen dä. Ik wull ok mol alleen ween. Vun de See wuß ik, wat se mi to seggen harr, denn de kunn sik mi alleen vornehmen un alleen mit mi snacken. Gediegen? Is dat wull, aver wat ween mutt, dat mutt ween. Ik heff mi in’t Auto sett un bün rutfohrt an de See; wiet weer dat jo nich. Un ik wull rechttiedig torüch ween, dat weer jo wull klaar.
    En beten düster weer dat all, as ik buten weer. Ik kunn de Brannung all hören, heff den Kragen hochklappt un bün losgahn. Oh, wat’n Luft un wat’n Natur! Un doch weer dat anners düttjohr. Voriges Johr weer de Brannung duller, un de Möwen hebbt ok mehr schregen as nu. Sehg allens en beten traurig ut, dücht mi, un veel Schiet un Öl leeg ok op’n Strand. Un denn güng mi dat wedder dör den Kopp. Veel snackt haarn se de letzten Daag jo nich mehr över den Doot, de över See un Land gung. De wullen de Lüüd wull to de Fierdaag nich mehr opregen. Weer dat jüst nu allens beter wurrn? Nee, wiß nich! De See hett mi düssen Dag allens verteilt, un se hett man liesen snackt, so, as een, de bald starven schull. Un de witten Flocken, de vun den Wind op dat Water fungen un na Land hen weiht wurrn, de schullen seggen, dat dat op Land ok nich beter utsehen deiht. De See werr krank, dat Land is vergifft, Botterblööm gifft dat al lang nich mehr un Seehunnen sünd noch’n paar in’t Aquarium. Ik bleev stahn un heff na See ruutsehen. Vun dor schall mol dat Leven kamen sien, hett een seggt, un nu? Kümmt vun dor de Doot? Wat för’n leege Gedanken! Dat weer doch Wiehnachten! De Lüüd un ik ok, wi schüllt uns freuen över allens op de Welt! O Mann, wi kann dat angahn, dat ik jüst nu an sowat denken mutt? Mi wur ganz siecht bi den Gedanken, dat ik jo ok wull mitholpen heff, allens tweitomaken, wat noch so schön utsehen deiht. Is allens blot noch Fassade? Is dor achter allens möör un fuul? Ummer bün ik frisch un vergnöögd vun See na Huus kamen, man hüüt? Nee, ik dreih üm un fohr na Huus, sünst seh ik swatt för de Fierdaag — un wat schullen de Kinner denken. Blot weg vun hier! Weer ik blot mit gah in’ne Kark. De Preester harr wull nix verteilt vun düsse Sünnen, de wi dahn hebbt.
    Op’n Trüchweg heff ik denn noch Lüüd drapen, de mi vergnöögd «Frohes Fest» toropen hebbt. Ik heff eerst nix seggt, man denn kregen wi noch’n lütten Snack. De beiden, Mann un Fru, harrn sik to Wiehnachten in ehren Campigwaag op’n Platz, un dat weer ok goot so, as se seggt hebbt, denn se wullen alleen ween. Se hebbt mi noch op’n Punsch inlaad, un wi hebbt över allens un nix snackt, blot nich över dat, wat mi noch jüst dör’n Kopp gahn weer. Aver denn keemen wi doch noch op dat Thema, un dat wur bannig still un nich mehr so vergnöögd. Dat wur Tied, dat ik los keem, un an de Döör sä de Fru noch:
    «Wi sünd ok nich blot an ‘ne See fohrt, wegen de gude Luft. Nee, wi wüllt ok mit de See un mit all dat anner lieden, man ganz för uns, un still mutt dat ween, ganz still, un denn weest ok bald, dat allens wedder beter ward op de Welt. Denn dat is nu mol so, dat allens eerst to laat ween mutt, bit wi un de annern mol nadenken doht över dat, woto wi op düsse schöne Welt sünd.»
    Un denn sä de Mann noch:
    «Jo, so is dat. Un dor baben, he ward uns wull nich vergeten. Pie hett’n barg Arbeid un hett wull meent, dat wi sülben allens in’ne Reeg kriegt, aver nu süht He jo ok, dat wi dat nich köönt, un He ward uns wull bald düchtig ! Denn ward wi wull anner Sinn’s warm!»
    Ik bün vergnöögd to Huus ankamen düssen Dag, un dat wur en schönen Wiehnachtsabend. Is dat nich doch gediegen?
    Nu weet ik ok, wat mien Oma dormols meent hett, un dat paßt hüüt ok noch.

    Ingeborg Hunger

Süße Weihnachten 1945

    Weihnachten 1945. Frieden auf Erden? Hunderttausende auf der Flucht, in Lagern, hungernd und frierend, heimatlos.
    Uns hatte es noch an jenem berühmt-berüchtigten Palmsonntag erwischt,