Volkssagen, Maerchen Und Legenden

don.« – »Mann! – syd de Fru – ge straks hen, ik möt König syn.«
    Dar ging de Mann hen, un was gans bedröft, dat syne Fru König waren wöllt. Un as he an de See kem, was se all gans schwartgrau, un dat Water geert so von unnen up, dar ging he stan un sed:
     
    »Mandje! Mandje! Timpe Thee!
    Buttje, Buttje in de See,
    Myne Fru de Ilsebill
    Will nich so, as ik woll will.«
     
    »Na! wat will se denn?« sed de Butt. »Ach, sed de Mann, myne Fru will König waren.« »Gah hen, se is'd all;« sed de Butt. Dar ging de Mann hen, un as he na den Pallas kam, da weeren dar so vele Soldaten, un Pauken un Trumpeten, un syne Fru satt up eenen hogen Tron von Gold un Diamanten und had eene goldne Kron up; un up beeden syden by eer stunden ses Jungfruen, jümmer eene eenen Kops lüttjer as de annre. – »Ach Fru – seyd de Mann – bist du ein König?« – »Ja – seyd de Fru – ik bin König.« Un as he eer da sone Wyl anseen häd, sed he: »Ach Fru, watt lett datt schoin, wenn du König best; nu wyll'n wy ak nich meer wünschen.« – »Nee Mann – sed se – my durt dat all to lang, ik kann dat nich meer uthallen. König bin ik, nu mut ik ok Kayser waren.« – »Ach Fru – sed de Mann – watt wust du Kayser waren?« – »Mann – sed se – ga tum Butt, ik wull Kayser syn.« – »Ach Fru – sed de Mann – Kayser kann he nich maken, ik mak den Butt dat nich seggen.« – »Ik bin König – sed de Fru – un du syst ma min Mann, ga glik hin.«
    Dar ging de Mann weg, un as he so ging, so dacht he, dat geit un geit nich goot, Kayser is to unverschaamt, de Butt wart am Ende möde.
    Mit des kam he an de See; dat Water was gans schwart un dik un dar ging so een Keekwind äwer hen, dat dat sik so kavwelt, dar hin he stan un sed:
     
    »Mandje! Mandje! Timpe Thee!
    Buttje, Buttje in de See,
    Myne Fru de Ilsebill
    Will nich so as ik woll will.«
     
    »Na, watt will se denn?« sed de Butt. »Ach – sed de Mann – will Kayser waren.« – »Ga man hen – sed de Butt – se is't all.«
    Dar ging de Mann hen, un as he dar kam so satt syne Fru up eenen sehr hogen Tron, de was von een stück Gold un hat eene grote Krone up, de was woll twee Ellen hoch. By eer up de syden, dar stunden de Trabanten, jümmer een lüttjer as de anner, von den allergrötsten Riesen, bett to den lüttsten Dwark, de was man so lang, as myn lüttje finger. – Vör een do stunden so veele Fürsten un Graven. Da ging de Mann ünner stan, de sed: »Fru! syst du nu Kayser?« – »Ja – sed se – ik sy Kayser.« – »Ach – sed de Mann, un sach se so recht an – Fru, wat let dat schoin, wenn du Kayser syst.« – »Mann – sed se – wat steist du dar, ik bin nu Kayser, nu will ik äverst ock Pobst waren.« – »Ach – Fru sed de Mann – watt wist du Pobst waren; Pobst is man eenmal in de Kristenheet.« – »Mann – sed se – ik mutt hüt noch Pobst waren.« – »Nee Fru – sed he – te Pobst kenn de Butt nich maken, dat geit nich goot.« – »Mann watt seek, kann de Butt Kayser maken, kann he ok Pobst maken; ge furt hen.«
    Dar ging de Mann hen, un em was gans flau, de Knee un de Woden zudderten em, un buten ging de Wind, un dat Water was, as kookt, de Schepe schooten en de Noot, un dansten un sprungen up de Bülgen, doch was de Hemmel in de Midde noch so een bitten blu, äverst an de syden, dar toog dat so recht root op, as een schwer Gewitter. Dar ging he recht vörtogtsten un sed:
     
    »Mandje! Mandje! Timpe Thee!
    Buttje, Buttje in de See.
    Myne Fru de Ilsebill
    Will nich so as ik woll will.« –
     
    »Na, watt will se dann – sed de Butt. Ach – sed de Mann – myne Fru will Pobst waren.« – »Ga man hen – sed de Butt – se ist all.«
    Dar ging he hen, un as he dar kam, satt syne Fru up eenen Tron, da was twee Myle hoch, un hod 3 grote Kronen up, un um eer was so veele geestliche Staat, un up de Syden bey eer standen twee Lichte, dat grötste so dick un groot os de allergrötste Torn, bet to dat lüttste Köckinglicht. »Fru – sed de Mann, un sech se so recht an – syst du nu Pobst?« – »Ja – sed se – ik sy Pobst.« – »Ach Fru – sed de Mann – wat let dat schoin, wenn du Pobst syst; Fru, nu was tofreden, nu du Pobst syst, kannst du nix meer waren.« – »Dat will ik my bedenken;« sed de Fru. Dar gingen se beede to Bed, awerst se was nich tofreden, un de Girichheet leet eer nich slapen. Se docht jümmer, wat se noch woll waren willt. Mit des ging de Sünn up, su dacht se as se se ut den Fenster